Dwalen
Het is een gekke tijd. Een tijd waarin het iedere dag zoeken is naar de juiste route. Iedere dag en iedere week komt er wel weer iets voorbij waar ik iets mee moet. Of denk te moeten. Iedere week merk ik dat ik weer opnieuw moet kijken naar wat goed is om te doen. Wat staat me te doen? Hoe kom ik hier doorheen? Waar komen we uit straks? Niemand lijkt het te weten. Toch zoek ik houvast. Door informatie te verzamelen, nieuws te volgen, te lezen, te luisteren enzovoorts. Maar de onzekerheid blijft. Wat gisteren goed leek om te doen, blijkt vandaag weer twijfelachtig.
Ik ben niet alleen. Ik merk het aan alles. Mensen zoeken, roepen dingen, worden stil, vinden ergens iets van, kijken om zich heen of steken hun kop in het zand. Sommigen denken te weten hoe het komt, wat we zouden moeten doen, wat de boodschap van deze situatie is, maar uiteindelijk blijft het toch onzeker. Ieder gaat op zijn eigen manier met deze situatie om. Ik merk en voel de verwarring. Bij mezelf en om me heen.
Op zulke momenten komt bij mij altijd de neiging omhoog om houvast te vinden. Om controle te vinden, ook al weet ik dat dit eigenlijk niet kan. Want dit is veel groter dan ik. En controle proberen te krijgen wanneer het onduidelijk of onzeker word, is een thema wat ik al langer ken. Het is nu wel heel erg aanwezig, maar ik heb het veel vaker. Ik herken de neiging om antwoorden en duidelijkheid te vinden. Om het eindpunt helder te hebben en de stappen ernaar toe duidelijk te krijgen. Maar in werkelijkheid dwaal vaker een beetje rond. Net zoals nu.
Ik weet best dat de controle willen houden niet werkt. Tegelijk is het lastig uit te houden in de werkelijkheid van het ‘niet weten’. Om de onzekerheid en twijfel een plek en tijd te geven. Erop te vertrouwen dat het tijd kost en dat ronddwalen waarde heeft. Dat de route zich dan als vanzelf ontvouwt. Ik vind het altijd lastig, maar ik ken het heel goed. Twijfels zijn me vertrouwd, soms meer dan me lief is. Ik heb een haat-liefde verhouding gekregen met dwalen. Inmiddels lukt het me soms toch om het gewoon even niet te weten, zonder dat ik daar al te onrustig van word.
Wat ben ik in deze situatie blij met mijn werkplek in Emmeloord. Een plek waar je naar buiten kunt en op de vlakte kunt dwalen. Letterlijk en figuurlijk je eigen route te zoeken. Zonder iemand tegen te komen, met alle fysieke en mentale ruimte die je nodig hebt.
Het is een gekke tijd. Een tijd waarin het iedere dag zoeken is naar de juiste route. Ik ben beschikbaar om met je mee te dwalen en te onderzoeken waar jij weer vaste grond onder je voeten vind. Zelfs al het onzeker blijft. Zelfs als het niet helemaal duidelijk word.
Je bent van harte welkom. Ook in deze tijd.
